My

Nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak niewiele potrzeba, by wywołać prawdziwy huragan zdarzeń. Niszczycielską siłę, która rujnuje każdą rzecz zbudowaną w naszym idealnym życiu. W moim przypadku wystarczył jeden niewinny uśmiech. Efekt motyla, pięknego stworzenia, muskającego delikatnie mój policzek tylko po to, by za chwilę zabić jakąś część mnie i uczynić niekompletną na zawsze.

     Idę.
     Niepewnie stawiam kroki, dotykając bosymi stopami drewnianej powierzchni. Gdyby nie twoje palce ściskające pewnie moją dłoń, nie wiedziałabym, jak się poruszać. Zupełnie tak jakby wszystko, co wydarzyło się niedawno, odebrało mi wszystkie zdolności opanowane w czasach dzieciństwa. Nie potrafię już nawet racjonalnie myśleć ani wypowiedzieć choć jednego słowa. Jestem pusta.

     Wprowadzasz mnie do łazienki i każesz się rozebrać. Jestem obojętna na twoją prośbę, więc sam powoli rozpinasz suwak mojej ulubionej sukienki, a właściwie tego, co z niej zostało. Czerwony materiał jest uszkodzony i porozrywany, jak moja dusza. Odwracasz mnie przodem do siebie i patrzysz czarnymi źrenicami niemal z czułością. Nieśmiało gładzisz kciukiem moje rozcięte wargi i składasz na nich pocałunek. Nie czuję nic.
     
     Klęczę w wannie i starając się wyłączyć, usiłuję zaczerpnąć choć odrobinę przyjemności z dotykającej moich nóg, ciepłej wody. Nie jestem w stanie unieść rąk, więc postanawiasz mnie umyć. Troskliwie przecierasz gąbką ramiona naznaczone śladami twojej krwi. Zgrabnie prześlizgujesz się na brzuch ozdobiony sinymi odciskami twoich palców. Docierasz na dół, delikatnie lawirując między płatkami mojej kobiecości. Ciało spina się z bólu i strachu, a z ust wydobywa się cichy syk. Nie przerywasz, pozbywasz się zaschniętych stróżek spermy z wewnętrznej strony ud. Kiedy kończysz, pomagasz mi wyjść i okrywasz zdrętwiałe ciało ręcznikiem. Nazywasz mnie skarbem i zostawiasz samą na kilka minut. Nie słyszę nic.

     Patrzę w lustrzane odbicie i próbuję odnaleźć podobieństwo do kobiety, która stała w tym miejscu kilka godzin wcześniej. Nie wierzę w to, co widzę.
     Ślady łez uwiecznione czarnym tuszem. Pozostałość szminki na zranionych ustach.  
     To nie mogę być ja, to nie moje ciało.  
     Ścieram z twarzy resztki makijażu tak, jakbym równolegle wymazywała wspomnienia.  
     To nie może być prawda.

     Układam zmęczone ciało w miękkiej pościeli. Zamykam oczy, chcę zniknąć.
     Słyszę kroki, czuję jak materac ugina się pod twoim ciężarem.
     Przyciągasz mnie do siebie. Błagasz o wybaczenie. Płaczesz.
     A ja wybaczam.
     Bo przecież to my.
     Piękna i bestia.  
     Ofiara i kat.
     Żona i mąż.