Pani Dwóch Krajów cz. 70

CII
     Na powrót Harfana czekali cztery dni. Władczyni nie udzielała w tym czasie audiencji, ograniczyła liczbę osób, którym przyznała prawo przebywania w Jej obecności, spędzała czas w prywatnych komnatach lub w zamkniętej części ogrodów. Nie życzyła sobie, aby wieści o odniesionej ranie rozeszły się wśród ludu czy nawet w koszarach. To odsunięcie się od życia Dworu wytłumaczono zmęczeniem Królowej ostatnimi wydarzeniami. Wcale jednak nie próżnowała i odbywała długie narady z Towarzyszem Prawej Ręki. W tych chwilach, gdy Nefer dostępował zaszczytu towarzyszenia Pani Obydwu Krajów, okazywała z trudem tłumione rozdrażnienie, którego nawet on nie potrafił przezwyciężyć. Rozdrażnienie i niecierpliwość... Toteż chętnie schodził Najjaśniejszej z drogi, rozumiejąc, iż dopóki nie powróci nowo mianowany dowódca gwardii wraz z więźniem lub przynajmniej z jego ciałem, Monarchini nie odzyska spokoju. Kilkakrotnie poddała się starannym badaniom zranionego uda, które przeprowadzili wspólnie Ana, Mistrz Serpa oraz dopuszczony do tajemnicy Sentot. Rana goiła się dobrze, jak arcykapłan dowiedział się od żony. Nic nie wskazywało na to, by sztylet zatruto. Nefer też zresztą uważał, że coś takiego nie odpowiadałoby charakterowi ani Horkana, ani Amazonek. Najjaśniejsza miała więc wrócić za jakiś czas do pełni sił, tymczasem okazywała jednak wobec uzdrowicieli większe jeszcze zniecierpliwienie niż przy innych okazjach. Sama znając tajniki sztuki uzdrawiania, wtrącała się jakoby do dyskusji nad sposobami leczenia, krytykowała poczynania wszystkich dookoła, a zwłaszcza lekceważyła odniesione obrażenia i domagała się jak najszybszego uznania Jej za całkowicie zdrową. Doprawdy, potwierdzało się powtarzane niekiedy przez Anę powiedzenie, iż nie kto inny jak uzdrowiciele są najgorszymi pacjentami.
     Nefer wznowił tymczasem lekcje z Irias, odwiedzał też regularnie plac ćwiczeń. Wobec nieobecności Harfana trenował samotnie, nacierając oszczepem na słomiane kukły. Wprawdzie podczas ataku Amazonek był skuty łańcuchami i niewiele mógł zrobić, zastanawiał się jednak w skrytości ducha, czy nawet wolny i z bronią w ręku zdołałby stawić czoła tym wojowniczkom, tak jak uczyniły to Ana i Amaktaris. Nie potrafił sam sobie odpowiedzieć na to pytanie i ćwiczył z tym większą determinacją. Odwiedził też boczną salę szpitala, gdzie  pod nadzorem Mistrza Serpy spoczęło tymczasem obłożone bryłami lodu ciało sierżanta. Królowa postanowiła poczekać z wyprawieniem pogrzebu do powrotu Harfana. Jak powiedziała, Tereus już dawno wyraził życzenie, by w razie śmierci w żadnym wypadku nie oddawać go w ręce  mistrzów sztuki balsamowania i to staremu wojakowi wtedy obiecała. Znalazła więc taki właśnie sposób, aby przez jakiś czas uniknąć rozkładu ciała. Ahmes sprowadził podobno z gór Libanu spore zapasy lodu, ale przy takim zużyciu jak w ostatnim czasie, bloków zamarzniętej wody z pewnością nie starczy na długo. To jednak nie był już kłopot Nefera.
     Kapłan starał się skupić wzrok na spokojnej twarzy martwego Tereusa, omijając spojrzeniem brzuch, który zdołano wprawdzie wreszcie zamknąć i obandażowano, ale który nadal sprawiał wrażenie mocno zdeformowanego. Wolał zapamiętać sierżanta pełnego życia, silnego i potężnego jak skała. Nigdy nie stali się przyjaciółmi, ale stary wojownik zawsze traktował Nefera sprawiedliwie, a od czasu wyprawy do Tamadah, a zwłaszcza  wydarzeń późniejszej bitwy, wyrażał nawet ostrożne uznanie. Nie miało to z pewnością żadnego związku z wyniesieniem obecnego arcykapłana. Czyż sierżant nie ujął się za nieznanym sobie niewolnikiem już pierwszego dnia jego pobytu na Dworze? Czyż na placu ćwiczeń nie poskromił morderczych zapędów Harfana i nie zawahał się nawet przed stawieniem czoła gniewowi samej Królowej Amaktaris, bo uznał, że tego wymaga sprawiedliwość? O tym Nefer nie miał zamiaru zapomnieć. Stary żołnierz mógł dla każdego stać się wzorem lojalności oraz tego, jak należy służyć swemu panu. W tym wypadku Pani, Władczyni Obydwu Krajów, której nigdy omieszkał zresztą mówić prawdy prosto w oczy i dosadnie krytykował Jej poczynania, gdy uważał, że na to zasługują. Tak, Najwspanialsza Amaktaris straciła kolejnego wiernego sługę i przyjaciela...
     Aby otrząsnąć się z ponurych myśli, drugiego dnia Nefer zaproponował żonie ponowne odwiedziny w urządzanym właśnie pałacu arcykapłana Izydy, w którym prace trwały w całej pełni. Przystała na to chętnie, być może rada z okazji oderwania się od utyskiwań dostojnej, a zarazem nieznośnej pacjentki. Podobnie jak poprzednim razem, Ana z entuzjazmem wydawała rozliczne polecenia zarządcy, robotnikom, ogrodnikom i wszelkiego rodzaju sługom. Zapewne uznali ją za równie kapryśną i wymagającą panią, jak ona sama myślała od kilku dni o Królowej. Tym niemniej, ta wizyta poprawiła nastrój zarówno arcykapłanowi jak i jego uzdrowicielce. Nie na długo jednak. Wieczorem nadeszły wiadomości od Harfana, przyniesione przez jednego z gołębi, które zabrał wyruszając na swoją misję. Libijczyk donosił w krótkich słowach o tym, że wykonał zadanie nie napotykając większych przeszkód. Setnik Horkan został aresztowany. Zgodnie z  poleceniami Najjaśniejszej, skuty łańcuchami więzień zostanie bez rozgłosu dostarczony do Pałacu. Zajmie to kilka dni, w celu zachowania tajemnicy oddział będzie się teraz poruszał wolniej.
     Wieści te przekazał Neferowi w zaufaniu Mistrz Apres.
     „Jak myślisz, panie, czym to się skończy?”
     „O tym zadecyduje Pani Obydwu Krajów, Oby Żyła i Władała Wiecznie. Ponowiła jednak rozkaz przygotowania wojowników kopca.”
     „Czy sądzisz, że zdecyduje się na coś takiego?”
     „Nie wiem, Neferze. To Boska Pani  została zdradzona i to Ona wyda osąd...”
     „Ale czy ty, mistrzu, popierasz taki wyrok?”
     „Nie jest moją rzeczą popierać lub kwestionować decyzje Najpotężniejszej i Najdostojniejszej Władczyni Niebios i Ziemi. Ja tylko wykonuję Jej wolę. W tej sprawie uczynię to również, cokolwiek postanowi.”
     Nefer zrozumiał, że od Towarzysza Prawej Ręki nie usłyszy już nic więcej i zrezygnował z dalszych pytań, dziękując tylko za okazane zaufanie.
     „Nie masz potrzeby dziękować, powinieneś wiedzieć, co się dzieje i w pełni na to zasługujesz.” - Apres pożegnał się, kończąc rozmowę.
     Od tej chwili koszmarny obraz oczu umierającego Temesa, który Nefer miał już nadzieję wyrzucić z pamięci, zaczął znowu prześladować kapłana.
     Pomimo pomyślnych wiadomości, potwierdzających wykonanie Jej rozkazów, Najjaśniejsza Amaktaris nadal okazywała rozdrażnienie, w oczywisty sposób nie odnoszące się już do postępów w powrocie do zdrowia. Wszyscy wtajemniczeni zdawali sobie sprawę, iż ten stan rzeczy nie zmieni się aż do rozstrzygnięcia sprawy Horkana i sami czekali z niecierpliwością na przybycie komendanta gwardii oraz pojmanego przezeń więźnia.
     Nastąpiło to wieczorem czwartego dnia i istotnie odbyło się w tajemnicy. Nefer dowiedział się o wszystkim właściwie przypadkiem, niespodziewanie natknąwszy się na Harfana w jednym z pałacowych korytarzy. Przyjaciel wyglądał na zdrożonego i kapłan zamierzał zaproponować wspólne opróżnienie dzbana z piwem, który z pewnością zdołałby w jakiś sposób zdobyć w kuchni, Libijczyk jednak odmówił.
     „Mam jeszcze obowiązki i otrzymałem nowe rozkazy... Tobie też zresztą radzę unikać teraz piwa. Ta noc może okazać się dla nas wszystkich bardzo długa...”
     Rozumiał jednak ciekawość Nefera i podzielił się najważniejszymi nowinami.
     „Tak, pojmaliśmy Horkana... Nie stawiał oporu... Zaprowadziłem go na komnaty Najjaśniejszej... Ona chciała porozmawiać z nim bez świadków... Bez obawy, nadal ma na sobie  łańcuchy... A teraz wybacz, muszę zająć się ludźmi i zaprzęgami.”
     No tak, Najwspanialsza Amaktaris z pewnością nie wydałaby wyroku nie wysłuchawszy oskarżonego, nie leżało to w zwyczaju Pani Obydwu Krajów, niezależnie od tego, ile miałaby Ją taka rozmowa kosztować. Nefer przypomniał sobie własną audiencję w namiocie Królowej na pobojowisku... Gdy czekał na Jej decyzję, oskarżony o zdradę, napaść na Irias, zabójstwo Koriny i zamiar kradzieży złota... Wtedy też stanął przed Amaktaris w łańcuchach, licząc nawet nie tyle na łaskę, co na szansę złożenia wyjaśnień, wytłumaczenia tego, co się stało, zrozumienie... Nie spełniła się żadna z tych nadziei... Królowa pozwoliła mu mówić, ale nie chciała słów osobistego niewolnika usłyszeć... Pamiętał Jej zimne spojrzenie i chłodną, okrutną odprawę... A potem, już w Pałacu,  równie bezlitosne słowa wyroku... Dawno wybaczył to wszystko swojej Pani, czyż mógłby postąpić inaczej wobec tego, co wydarzyło się później? Wobec Jej szczerego żalu i przeprosin? Tym niemniej, wiedział, wiedział aż za dobrze, jak Władczyni potrafi zachować się w takich chwilach i odczuł wobec młodego oficera coś w rodzaju współczucia. Nie zapomniał, że setnik intrygował przeciwko niemu, chciał zniszczyć rywala, pogrążyć go w oczach Amaktaris i tamten Jej gniew kapłan zawdzięczał w dużej części właśnie Horkanowi, ale jednak... On nie wydawał się całkowicie zły, potrafił zdobyć się na czyny odważne i szlachetne, samemu Neferowi dwukrotnie uratował życie, nieważne, co o domniemanych motywach setnika mówił później Towarzysz Prawej Ręki. Osobistego niewolnika oskarżono o zranienie i może zamiar zabójstwa Irias, nie znalazł wtedy łaski w oczach Królowej... Teraz również chodziło o zdradę, o zamach na życie samej Monarchini, ale także o próbę porwania księżniczki... I przede wszystkim o śmierć sierżanta... Czy tym razem Amaktaris potrafi wybaczyć? Czy może postąpi z zimną surowością i zrealizuje swoje gniewne, okrutne zapowiedzi? Kapłan sam nie wiedział, czego powinien sobie życzyć i co przyjąłby z większą radością lub odrazą...
     Dowiedział się jeszcze tej samej nocy, gdy do pawilonu Any przyszedł bez zapowiedzi Mistrz Apres, przynosząc dla arcykapłana i uzdrowicielki bardzo szczególne zaproszenie.
     „Najdostojniejsza Pani Obydwu Krajów pragnie spotkać się z wami, w moim królestwie, na Placu Śmierci. Natychmiast.”
     „Czy Ona...”
     „Tak, Neferze. Otrzymałem stosowne rozkazy i wszystko jest już przygotowane. Wielka Pani życzy sobie twojej obecności. Ty, szlachetna uzdrowicielko, możesz towarzyszyć mężowi albo zrezygnować z udziału w dzisiejszym widowisku. Z pewnością nie okaże się ono przyjemne, dla nikogo z zainteresowanych, ale Najpotężniejsza z Królowych uznała, że zasługujesz na to, by ujrzeć karę wymierzoną zdrajcy, skoro i ty omal nie zginęłaś w następstwie jego uczynków. Możesz jednak zrezygnować.” - powtórzył.
     „Pójdę. Niech nie myśli, że nie wystarczy mi siły.”
     Ponieważ spodziewali się podobnego rozwoju wydarzeń i nie przygotowali się jeszcze do snu, mogli bez zwłoki udać się wraz z Mistrzem na Plac Śmierci. Ana nie miała dotąd okazji ujrzeć tego strasznego miejsca, także obecnie bynajmniej nie pustego, Nefer szybko jednak zrozumiał, że czekają ich gorsze jeszcze widoki. Władczyni postanowiła bowiem wykonać swoje zapowiedzi, również Horkan nie znalazł dzisiaj łaski w Jej oczach. Amaktaris czekała już przy znanym kapłanowi zejściu do lochów, w towarzystwie Harfana oraz Mistrza Serpy. A więc uzdrowiciel także został zaproszony i zaproszenie przyjął. Jeżeli nie liczyć martwego sierżanta, którego duch krążył z pewnością w pobliżu, ponownie spotkają się tej nocy uczestnicy narady, która zadecydowała o utrzymaniu panowania Królowej Amaktaris, o życiu Irias, przyszłości Kraju oraz o losie ich wszystkich.
     Mistrz Apres otworzył drzwi i mały orszak bez słowa ruszył w dół mrocznych schodów. Władczyni szła powoli, z wyraźnym trudem, lekko utykając. Ten szczególny spacer nie wydawał się dobrym pomysłem. Gniewnym ruchem ręki odrzuciła jednak ofertę pomocy, złożoną bez słów przez Mistrza uzdrowiciela. Uznała z pewnością, iż w takiej chwili powinna stanąć przed skazańcem i wydać ostateczny wyrok o własnych siłach, podobnie jak i on na stojąco przyjął  niegdyś z Jej rąk wyróżnienie za odwagę wykazaną podczas polowania na lwy i uratowanie życia Neferowi. Kapłana akurat teraz nawiedziło to nieproszone wspomnienie...
     Wiedział, czego może oczekiwać, dlatego nie został zaskoczony słabym światłem pochodni, widokiem nagiego, rozciągniętego na kamieniach i skutego łańcuchami Horkana, a także czekających na rozkazy, głuchoniemych pomocników Mistrza. W półmroku majaczył groźnie kopiec królowej mrówek i jej żarłocznych wojowników. Tylko dla Any była to zapewne nowość, wzięła głębszy oddech i uchwyciła męża za ramię. Zachowała jednak milczenie. Milczał również sam Horkan, chociaż oszczędzono mu zakneblowania ust. Zapewne powiedzieli sobie z Amaktaris już wszystko.
     - „Może on znajdzie odwagę, aby odgryźć własny język?” - Pomyślał Nefer.
     A jednak zostało jeszcze coś do powiedzenia.
     „Setniku Horkanie z Nennesut, zostałeś skazany na śmierć z powodu zdrady, którą odpłaciłeś swojej Królowej za wszystkie otrzymane łaski. Byłam gotowa wybaczyć nawet to, ale w zamian zorganizowałeś zamach na Moje życie oraz porwanie księżniczki Irias. Sierżant Tereus poległ w walce, broniąc dziewczynki. Za to teraz zapłacisz” - oświadczyła Władczyni tonem, któremu starała się nadać beznamiętne, oficjalne brzmienie. Nie do końca z powodzeniem. Jeżeli spodziewała się odpowiedzi, to musiał Ją spotkać zawód. Więzień nadal się nie odezwał.
     Skinęła dłonią na Mistrza Apresa, a ten również bez słów wydał rozkazy swoim podwładnym. Powtórzyła się znana kapłanowi, okropna scena nacinania ostrzem ciała skazańca. Ana mocniej ścisnęła ramię Nefera. Setnik ciągle milczał, znosząc ból bez żadnego jęku. Towarzysz miał już polecić przerzucenie kładki otwierającej drogę wojownikom kopca, gdy Amaktaris powstrzymała go uniesieniem ręki.
     „Horkanie... Czy naprawdę nie masz nic do powiedzenia? Dlaczego to zrobiłeś? Chciałabym wiedzieć przynajmniej tyle...”
     „A czy Ty naprawdę tego nie wiesz? Naprawdę nic nie rozumiesz?” - Oficer nie wytrzymał jednak targających nim z pewnością emocji. - „Nie potrafiłaś wybrać, a potem dokonałaś złego wyboru. Zamiast mężczyzny wolałaś sługę, zamiast wojownika - tchórza i niedołęgę, zamiast lwa - łaszącego się u Twych stóp kundla.”
     „Nefer nie jest tchórzem, przekonałam się o tym wiele razy!” - Amaktaris też nie zdołała się opanować. Czyżby oboje nie powiedzieli sobie jeszcze wszystkiego podczas wieczornej rozmowy?
     „Ale z pewnością nigdy Ci się nie sprzeciwił, nigdy też tego nie zrobi. Nie ścierpisz obok siebie kogoś posiadającego własny rozum i własną wolę!”
     „On nie jest głupcem. Widzi to każdy, kto sam ma rozum!”
     „Ale woli i charakteru jednak mu brakuje! To dlatego wybrałaś właśnie jego!” - wykrzyknął z triumfem Horkan. - „I tego nie potrafiłem znieść” - dodał już ciszej.
     „To ty dokonałeś złego wyboru.”
     Na tym Władczyni poprzestała, nie zamierzając zapewne kontynuować tej kłótni, a może nie znajdując stosownej odpowiedzi na ostatnie zarzuty byłego faworyta. Bez słowa skinęła ręką, a Apres ponownie przekazał Jej rozkaz. Podwładni Mistrza przerzucili deskę i pospiesznie wspięli się na galeryjkę. Horkan milczał, zawstydzony może poprzednim wybuchem, a może pragnął zachować godność podczas ostatniej drogi swego życia. Drgnął tylko mimowolnie, gdy poczuł na ciele pierwsze owady. Nefer spodziewał się, że Królowa, podobnie jak przy poprzedniej okazji, da teraz znak do opuszczenia lochu. Najdostojniejsza postąpiła jednak inaczej... Stała w miejscu, przyglądając się całej scenie. Członkowie niewielkiej świty Monarchini także nie mogli więc odejść, musieli patrzeć oraz słuchać. Co prawda, słuchać nie było czego, więzień nie otwierał już teraz ust, zdawałoby się obojętny na coraz częstsze ukąszenia. - „Czy Ona ma zamiar zostać tu do samego końca?” - Pomyślał Nefer.
     Uwolnił się od uchwytu Any i zacisnął dłoń na rękojeści ukrytego pod szatą hetyckiego sztyletu, który zabrał ze sobą kierowany jakimś dziwnym przeczuciem... Zanim ktokolwiek zdołał w tym przeszkodzić, przesadził ochronną barierkę i opadł na kamienie posadzki.
     „Stój! Co robisz?” - Usłyszał słowa zaskoczonej Amaktrais.
     Nie tracąc czasu podbiegł do Horkana i przyklęknął, ignorując liczne, krążące już wszędzie dookoła owady. Dobył ostrza.
     „Co chcesz uczynić, niewolniku?” - spytał skazaniec.
     „Zamierzam ci pomóc, setniku.”
     „Zabraniam, Neferze! Powstrzymajcie go!” - rozkazała Królowa, podnosząc głos na widok sztyletu.
     Nefer ponownie nie zwrócił uwagi na Jej słowa, w tej chwili liczył się tylko Horkan.
     „Kiedyś uratowałem twoje życie, sługo.”
     „Nawet dwa razy, panie. W zamian dam ci śmierć.”
     „To równie cenny dar... Przyjmę go z wdzięcznością, arcykapłanie. Uderz w pierś, od dołu, prosto w serce...”
     Nie było już na co czekać, Harfan w ślad za Neferem zeskoczył z galeryjki. Mistrz Apres pospiesznie schodził po stopniach drabiny, za nim tłoczyli się jego milczący słudzy. Kapłan po raz pierwszy miał użyć zdobytego w bitwie sztyletu, dotąd zdarzało mu się posługiwać nożem w podobnym celu tylko podczas składania ofiar, ale ofiarnym ptakom czy jagniętom podrzynano gardła... Zebrał siłę i wolę, po czym uderzył. Doskonałe ostrze nie zawiodło ani Nefera, ani Horkana, weszło głęboko i pewnie. Setnik nawet teraz nie wydał jęku, wyprężył się tylko w łańcuchach. Po chwili opadł na posadzkę, z ust popłynęła strużka krwi, było po wszystkim. A raczej po wszystkim dla samego Horkana, kapłan musiał stawić czoła gniewowi Władczyni.
     Jako pierwszy podszedł Harfan. Nefer odniósł przedtem wrażenie, że Libijczyk zwlekał odrobinę z wykonaniem ostatnich rozkazów Najjaśniejszej, teraz jednak nie okazywał wahania.
     „Pojmać go i zabrać mu sztylet!” - Gniew Królowej nie opadał.
     Kapłan wydobył ostrożnie ostrze i otarł je o własną szatę. - „Znowu zniszczyłem kolejne ubranie.” - Pomyślał niedorzecznie.
     „Przyjacielu, pozwól, że sam poddam się naszej Pani i złożę ten oręż u Jej stóp.” - powiedział cicho ale wyraźnie.
     Za plecami Harfana pojawił się Mistrz Apres, ściskając w dłoni laskę.
     „Nie ja mogę o tym zadecydować, Neferze...” - odparł przepraszająco gwardzista.
     „Dobrze, niech tak zrobi. Pozwólcie mu na to! Nie chcę waszej krwi!”
     Amaktaris zmieniła pierwotne polecenie, czyżby Jej gniew nieco opadł? Żywiąc taką nadzieję, Nefer wspiął się na galeryjkę, poprzedzany przez Harfana, który bez wahania zaufał przyjacielowi, a za sobą mając Mistrza Apresa. Zanim został dopuszczony w pobliże Władczyni,  Libijczyk i Towarzysz Prawej Ręki zajęli miejsca u Jej boku, cofnięci nieco z powodu braku miejsca, podczas gdy beznamiętni słudzy ustawili się czujnie za plecami kapłana. Ana i Mistrz uzdrowiciel przypatrywali się wszystkiemu z dalszej odległości. Trzymając sztylet za skierowane ku sobie ostrze Nefer upadł na kolana i na wyciągniętych dłoniach złożył oręż u stóp Najjaśniejszej. Pochylił głowę i milczał, bo i cóż mógł powiedzieć? Wszystko było jasne i to do Niej należała teraz decyzja.
     „Jak śmiałeś sprzeciwić się Moim rozkazom, niewolniku?” - Gniew jednak pozostał.
     „Były to złe rozkazy, Najdostojniejsza Pani. Niegodne Kobiety, Królowej i Bogini, niegodne Ciebie” - odparł cicho.
     „Nie tobie to osądzać, sługo!”
     „Czy nie pojmujesz, o Najdoskonalsza, że postępując w ten sposób poniżasz samą siebie?”
     Być może zaskoczona takim postawieniem sprawy nie znalazła odpowiedzi i poszukała innego oskarżenia.
     „Mówili o tobie, że potrafisz zabijać tylko bezbronnych. Okazuje się, że to prawda! I to orężem, który Ja sama ci wręczyłam. Wtedy oszczepem, a teraz tym sztyletem!”
     „Pani, wiesz najlepiej, jak było dzisiaj... Wtedy, z Koriną... Nie potrafię udowodnić prawdziwości moich słów, możesz tylko uwierzyć lub nie swemu słudze... A ten sztylet zdobyłem podczas bitwy...”
     „Może i zabiłeś Horkana okazując temu zdrajcy łaskę, której Ja odmówiłam, ale to nie znaczy, że nie możesz natychmiast zająć jego miejsca!”
     „Jestem Twym sługą i niewolnikiem, możesz uczynić ze mną, co zechcesz.” - Wygłaszając po raz kolejny tę formułkę, Nefer miał jednak nadzieję, że Bogini nie spełni rzuconej w gniewie groźby.
     „To szczera prawda, sługo... I wiedząc o tym, nadal pragniesz służyć swojej Królowej? W podobnie krnąbrny sposób, jak do tej pory?”
     „Najlepiej, jak potrafię, o Świetlista” - odparł cicho.
     Milczała zamyślona przez dłuższą chwilę, przyglądając się klęczącemu u Jej stóp mężczyźnie, co kapłan zauważył, gdyż wyczuwając zmianę nastroju Pani Obydwu Krajów ośmielił się unieść głowę.
     „A jednak, Horkan wcale cię nie znał, Neferze... Znalazłby teraz odpowiedź na swoje słowa...”
     „Myślę, o Najdostojniejsza, że setnik zdążył się o tym przekonać w ostatnich chwilach życia.” - Opinię tę, ku zdumieniu obecnych, wygłosił Mistrz Apres.
     „Wstań arcykapłanie, Władczyni przyjmuje twoją służbę taką, jaką Jej ofiarowujesz. I naprawdę potrafi ją docenić... A ten sztylet rzeczywiście zdobyłeś w walce, nie odbiorę ci ponownie tej broni... Użyłeś dziś oręża w godny sposób...”
     Słysząc te słowa Nefer poczuł ulgę oraz dumę, dumę z tego, że ma szczęście służyć takiej Królowej i takiej Bogini. - „A także służyć takiej Kobiecie.” - Przemknęło mu przez głowę.
     „Nakaż odrzucić kładkę, mistrzu! Wojownicy kopca nie zaspokoją dziś swego głodu... Oddaj Horkana balsamistom, proste ale wystarczające zabiegi... Zorganizuj skromny, dyskretny pogrzeb... Tylko nigdy już nie mów Królowej, gdzie w końcu spoczął... I zadbaj o zachowanie wszystko w tajemnicy, nomarcha nie powinien o niczym wiedzieć. Oficjalnie jego syn zginął na Synaju w trakcie misji zleconej przez Panią Obydwu Krajów, ciała nie udało się zachować i pogrzebano je z honorami na pustyni... Zginął jak bohater... Nie wiem, czy zdołam napisać coś takiego Torkanowi, więc może ty się tym zajmij w Moim imieniu...”
     „Jak rozkażesz, o Wielka.”
     „Jeszcze jedno... To wszystko tutaj ... Odeślij królową kopca i jej wojowników z powrotem do Nubii. Tam jest ich właściwe miejsce, nie będę już korzystać z ich pomocy.”
     Tym razem Towarzysz Prawej ręki skłonił się bez słowa, nie okazując uczuć.
     „Chodźmy stąd” - rozkazała Amaktaris. - Jutro musimy zająć się innym pogrzebem.”