Sekrety małe i duże

Sekrety małe i duże  
Każdy z nas ma jakieś sekrety, prawda? Czy warto jest je mieć, czy warto zatajać prawdę przed najbliższymi?
Prawda wyzwala, nikt nie lubi fałszywych ludzi... ale czy przez to, że nie mówię o wielu sprawach, o tajemnicach, które wole zostawić sobie samej, jestem fałszywą osobą?
Przejdźmy na bardziej perwersyjny temat.
Przyjaciele widzą we mnie grzeczną, miłą i nie mającą pojęcia o niczym w "tych sprawach".  
Jak jest na prawdę?
Jaram się nowymi doznaniami. Trochę się tym bawię. Przykładowa sytuacja: na urodzinowym ognisku kolegi, gdy poszłam z jednym ze znajomych "na spacer" skończyło się na szybkim numerku, gdzieś na polu, pod krzakiem. Znajomy nie podoba mi się ani trochę, ale chęć pożądania i wykorzystania sytuacji w tamtym momencie była silniejsza... Gorące pocałunki po całym ciele, zapach jego perfum, ciepły dotyk i na końcu obietnica o jednorazowości akcji i dyskrecji. Czy to, że powiedziałam przyjaciółce, że tylko rozmawialiśmy jest nie w porządku?
A może sytuacja, gdy od paru ładnych miesięcy z innym znajomym spotykam się tylko po jedno, a inni twierdzą, że zajebiście sie kumplujemy? Podczas gdy my mamy chęć czystej zabawy, a takie liczby jak 69 nie są nam obce.  
A może jednak to, że takich sytuacji jak wyżej opisana akcja na polu, potrafi być 3 razy w tygodniu, w innym miejscu, każda z innym chłopakiem ?  
Wstydzę się komukolwiek coś mówić, wyszłabym na niewiadomo kogo... Nie chce by ludzie postrzegali mnie jako jakąś latawice, podczas gdy każdy kto bliżej mnie zna wie jaka jestem trudna w zdobyciu.  
Talentem jednak moim jest prowadzenie tego podwójnego życia, w taki sposób by nikt nic się nie dowiedział. Teraz pytanie, czy to źle, że trzymam to w tajemnicy ?
Mam swoją ciemną stronę ( o kurde prawie jak w Greyu ;D ), jednak myśl, że mogłaby ona wyjść na jaw nie jest za bardzo okej. Ostre igraszki, przebiranki a nawet oglądanie głupich hardcorowych pornosów i fantazje o nich to ja jakiej nie zna nikt.
Czy to tak źle?