Sosna

W ciemnym lesie mała sosna szumi
Czemu nikt mnie nie przytuli?
Dookoła gęsto modrzewie rosną
Co dzień śmieją się z inności sosny
Większe igły, inne szyszki
Jesteś gorsza - każdy myśli
Myśleć tak zaczęła również ona
Ja niczego nie dokonam!
Modrzew ze mnie nie foremny
I nikomu nie potrzebny.

Sosna smutna na modrzewie zerka
Czemu ja nie jestem taka piękna?
Całą wiosnę się z niej śmiano
Latem przyszły wielkie zmiany
Każdy modrzew w górę strzelił
A największy nad brzydulą się nachylił
Rośniesz wolniej, tak jej rzecze,  
Beze mnie słońce cię upiecze!
Rozpostarł gałęzie nad naiwną sosną
Przez co jeszcze wolniej rosła
Wdzięczna była za ochronę
Ale smutna - bo traciła koronę.

Późna jesień uśpiła wszystkie drzewa  
Czy zapomniała o brzydkim modrzewiu?
Zastanawiała się sosna co teraz będzie
Jesień odeszła, szarość wszędzie
Na gałęzi sosny usiadła mądra sowa
Cóż cię trapi moja droga?
Mądra sowo obeznana w świecie
Czemu nie śpię choć kończy się jesień?
Sowa spogląda na nią zdziwiona
Bo Ty jesteś sosna, zawsze zielona!
Więc modrzewiem nawet nie jestem?  
Strapiło się sosny ciepłe serce
Sowa wytrzeszcza na sosnę oczy
Fakty w mądrej głowie w całoś łączy
Co tam modrzewie, damo szlachetna!
Jesteś od nich o wiele lepsza!
I opowiedziała ptaszyna młodej sośnie
Że wśród modrzewi najpiękniej rośnie

A kiedy przyszła kolejna wiosna
Wyższa od modrzewi była sosna
Znów ubliżać jej drzewa zaczeły
Wybuchła sosna śmiechem szczerym
Modrzew ze mnie nie jest żaden
Jam jest sosna panowie i panie!
We mnie szlachetna płynie żywica
A wy z zazdrości krzywicie lica
Wyśmiały ją modrzewie tłumnie
Ale sosna stała tylko dumnie
I przyszedł mróz późną wiosną
Wymroził modrzewie, została sosna.