Jest-Takie-Miejsce 194

Budzę się i w pierwszej chwili nie wiem, gdzie jestem. Kiedy to do mnie dociera, robi mi się smutno. Chyba jednak miałam nadzieję, że powrót do domu był tylko złym snem, a kiedy otworzę oczy, zobaczę Kubę, śpiącego przy moim boku. Zamykam je i otwieram jeszcze raz, prosząc Boga, żeby tym razem się udało.  
Nic z tego. Jestem w swoim domu, swoim pokoju i swoim łóżku…Przeciągam się i jak najszybciej wygrzebuję spod kołdry. Nie chcę tu zostawać ani chwili dłużej. Idę do łazienki. Szybki prysznic, zmiana stroju i jestem gotowa, żeby funkcjonować.
Telefon ciągle milczy. Od wczorajszej rozmowy nie przysłał ani jednego smsa. Pewnie jeszcze śpi i odezwie się, jak wstanie. Oboje byliśmy wczoraj zmęczeni i wyczerpani. Jest dopiero po ósmej, więc na sto procent jeszcze śpi.  
Wchodzę do kuchni i witam się z mamą.
- Hej, co słychać?
- Hej, siadaj. Zjesz ze mną śniadanie?
- Pewnie, a gdzie chłopaki?
- Kombinują coś w ogródku.
- Zrobiłaś jajecznicę! Jesteś wspaniała! – Pochylam się nad swoją porcją i zaczynam jeść.
Śniadanie idealne. Brakuje tylko wakacyjnej stołówki, towarzystwa, przesłodzonej herbaty i wspólnej modlitwy przed i po posiłku, którą odruchowo zmawiam sama. Nie chcę się użalać i próbuję się łapać wszystkiego, co pozytywne.
Odezwie się. Jestem pewna, że się odezwie. A jeśli nie, zrobię to pierwsza. Zjadam, wypijam szklankę soku i informuję mamę, że wychodzę. Normalna akcja, że telefon wychodzi ze mną. Czuję, że od dziś będziemy nierozłączni.  
Minutę później jestem pod Jolki domem. Pukam do drzwi i wchodzę do środka, kiedy słyszę jej głośne:
- Właź!!
- Hej! Dzień dobry! – witam się i ściągam buty.
- Cześć Zuzia! – Pani Marzenka wychodzi na korytarz i zaprasza mnie do kuchni.  
- Smacznego – mówię, bo dziewczyny akurat jedzą śniadanie.
- Zjesz coś?
- Dziękuję, właśnie zjadłam. Patrzcie, co maaaaam! – Podnoszę aparat i widzę, jak się rozpromieniają. Jolka patrzy na mnie badawczo, czy aby przypadkiem nie zapomniałam pozbyć się jej zdjęć z Damianem. Pamiętałam i zrobiłam to wczoraj. Miałam całą długą noc…
Jolka widząc moją reakcję zrywa się na równe nogi i ciągnie mnie do swojego pokoju:
- Oglądamy! Chodźcie! – krzyczy do mamy i Anki.
Śmieją się i idą z nami.
Jest bardzo miło i wesoło. Do momentu, w którym uświadamiam sobie, że nie wyjaśniłyśmy kto kim jest i kiedy pojawiają się moje i Damiana zdjęcia, pani Marzenka mówi:
- To ten twój chłopak, Zuzia, tak? Ten Kuba?
W pierwszej chwili jestem w lekkim szoku, ale kilka sekund później mówią pewnym głosem:
- Nieeeee. Nie. To Damian.
- Ten Joli? – dopytuje lekko zaskoczona kobieta.
Nie odpowiadam, bo szczerze nie wiem co. Wyręcza mnie Anka:
- No tak jakby, ciężko się połapać, mówiłam ci – zwraca się do mamy.
- Takie macie fajne zdjęcia, że od razu tak pomyślałam. Jola, a ty? Nie masz z nim żadnych zdjęć?
- Maaaa, pewnie, że ma. Będą dalej. – Zostawiłam wszystkie, na których się nie całują.
- Ale wpadka, co? – śmieje się pani Marzena i trąca mnie w bok.
- Nie szkodzi. My z Damianem tylko się lubiliśmy.
- Nie powiedziałabym – rzuca Anka i okropnie mnie tym tekstem wkurza. Razem z Jolką mierzymy ja wzrokiem. Czasami naprawdę przegina.
Kilka zdjęć dalej pojawia się Kuba, a ja od razu, żeby nie było niedomówień, krzyczę:
- To on! – Chyba jestem odrobinę podekscytowana.
- Fajnyyy. – Pani Marzenka jest cudowna. – Szczerze? Fajniejszy od tego Damiana. – Zna się na rzeczy.
- Dzięki mamo! – chichra się Jolka, Anka kręci głową, a ja słyszę dźwięk przychodzącego smsa.
, , Wstałaś ? ”
, , Tak” – odpowiadam i już jestem całkowicie wyłączona z oglądania zdjęć. Gapię się w wyświetlacz i uśmiecham po każdym krótkim dźwięku.


TYDZIEŃ PÓŹNIEJ


Wybiegam z domu i gnam do Jolki najszybciej jak potrafię. Jestem taka szczęśliwa. Pierwszy raz od powrotu do domu naprawdę się cieszę. W końcu mam powód. Matko, czuję się tak, jakbym wiatr mnie unosił, a grawitacja przestała działać. Albo jakby ktoś mnie wyposażył w jakieś nieziemskie skrzydła. Frunę na nich i wpadam do środka. Wiem, że Jolka jest sama, więc daruję sobie pukanie.
- Aaaaaa! – piszczę w progu.
- Zuza? Co się stało? – patrzy na mnie z radością wypisaną na twarzy. Chyba bawi ją mój wygląd.
- Słyszałaś? Słyszałaś? Nieee, nie mogłaś słyszeć, bo już byś u mnie była. Boże, Jolka!!! – skaczę i nie mogę się opanować.
- Coooo? Mów w końcu! – śmieje się i ciągnie mnie do swojego pokoju.
- Nie wiem od czego zacząć. Tak się jaram, że nie mogę!!!
- No właśnie widzę. To musi być coś mega. No dawaj, zaskocz mnie.
- Zgadnij kto do mnie napisał.
- Kuba.
- Nieeeee. To znaczy tak, ale do tego się przyzwyczaiłam. Słuchaj, napisała do mnie Ola, ta nasza z wakacji. Ale to akurat nieistotne. Ważne jest to, co napisała!! Usiądź – proponuję, bo czuję, że zwalę ją z nóg.
Jolka się śmieje i czeka, aż w końcu to z siebie wyduszę. Nie chcę jej dłużej trzymać w niepewności, więc mówi:
- Jedziemy nad Wisłę.  
- Achaaaa, iiii??
- Jedziemy wszyscy! Jolka! Wszyscy, którzy byli na rekolekcjach, ogarniasz? Fibi organizuje weekendowe spotkanie! Nie tylko dla osób z rekolekcji. Jest otwarte, może jechać każdy. To znaczy młodzież. Aaaaa!  
- Czekaj, czekaj, ale to pewne?
- Tak, znalazłam w internecie. Wyjazd jest za miesiąc!!
- Kuba się wybiera?
- Nie ma wyjścia! Damian też będzie na pewno i Krzyś, Miki, Franek, dziewczyny….
- Olga! – wtrąca i przewraca oczami.
- Powiem ci, że może być i Olga! Nie przeszkadza mi to. Jolka, nie cieszysz się!?
- Cieszę! Pewnie, że cieszę, tylko jakoś to do mnie nie dociera! – wstaje z łóżka i podchodzi do okna. – Jeeeeej, naprawdę się spotkamy?
- Tak!!!  
- Kuba już wie?
- Nieeeee, ale zaraz się dowie!
Przytulamy się i nie kryjemy radości. Jest wprost fantastycznie!
Do domu wchodzi Anka.  
- Cześć Zuza! Jeeeezuuu, a co wy takie jakieś?
- Jakie?? – śmieję się i biegnę w jej stronę. Podskakuję przed nią i chwytam ją za ręce. – Pakuj się! Wracamy na wakacje!
- Jolka, gorzej jej?
- Nie skarbie, Zuza mówi poważnie. Ale z pakowaniem możesz się jeszcze wstrzymać. Masz miesiąc.
- Ale o co chodzi? – patrzy na nas i czekam, aż któraś z nas jej wyjaśni.
Siada obok nas na łóżku i obie się przekrzykujemy, żeby ją wprowadzić w temat. Jestem ciut zaskoczona, bo Anka naprawdę się cieszy. Nie mówi, że jesteśmy głupie, nie śmieje się z nas i nawet omija swoje standardowe docinki. Ona naprawdę się cieszy. Ale jej radość jest niczym w porównaniu do mojej. Jaaaaa, ja jestem zachwycona!!!