Jest-Takie-Miejsce 86

- To bardzo piękne miasto – mówi Fibi. – Musimy mieć z niego jakąś pamiątkę. Mam taki pomysł. Zrobimy sobie wspólne zdjęcie, albo dwa. – Uśmiecha się, a wszyscy chętnie się godzą, na jego propozycję.
- Super. – Ożywia się Anita, która stoi obok mnie. – Bardzo chcę mieć z wami zdjęcie.
Mi też pomysł bardzo się podoba. Kilka fotek już zrobiliśmy, ale takiej, na której byliby wszyscy, nie ma. A powinna być. Jesteśmy przy dworcu PKS, gdzie czeka na nas kierowca w autobusie. Obok jest rynek i jakaś scena. Może ma się tu odbyć jakaś impreza. Nie wiem w jakim celu tu stoi, ale zamierzamy ją wykorzystać. Wszyscy radośnie na nią wbiegamy i ustawiamy się w najróżniejszych pozycjach. Fotografem zostaje Alek. Raz jesteśmy poważni, raz się uśmiechamy, a w jeszcze innym ujęciu robimy głupie miny. Po kilku minutach schodzimy ze sceny.
Janek nagle krzyczy:
- To teraz kładziemy się na ziemię! – I od razu, jakby nigdy nic układa się na środku rynku. Pozostali idą za jego przykładem. Kiedy już wszyscy leżymy na zimnym betonie, Alek kontynuuje sesje. Mijają nas ludzie i uważnie się nam przyglądają. Muszą mieć nas za wariatów.  
- Co my wyprawiamy? – pyta mnie Krzyś, który leży niedaleko.
- Bawimy się! – krzyczę w jego kierunku. Oboje głośno się śmiejemy. Po chwili dostrzegam Kubę, który stopniowo zbliża się w moim kierunku. Sesja nadal trwa, a on się czołga, jak jakiś psychol.
- Cześć Barbie.
- Dobrze się czujesz? – pytam go, widząc, co wyprawia.
- Im bliżej ciebie jestem, tym lepiej – żartuje i jest już koło mnie.
- Co wy robicie? – odwraca się do nas Jolka i pyta zdziwiona.
- Ja spokojnie leże, a Kuba się czołga, jak pajac – odpowiadam i widzę uśmiech i jego i Joli.
- Ja się nie czołgam, tylko do ciebie idę, a to różnica.
- Jedno nie wyklucza drugiego – stwierdza Jolka i wraca do pozowania.
- Zła jesteś? – pyta, kiedy już nikt się nie wtrąca.
- Krzysiu, a jak tam twoje ciasto? – Ignoruję Kubę i włączam do rozmowy Supermana.
- Brak – śmieje się, a Kuba robi minę, która mówi: ,,Nie poddaję się tak łatwo”.
- Ciasto mówicie? To samo ciasto, które tajemniczo znika ci w nocy? – Udaje zainteresowanie, ale ja wiem, co się za tym kryje. Jeśli wypapla, że to ja za tym stoję, to już naprawdę się do niego nie odezwę.
- A skąd wiesz? – Krzysiu wyraźnie się zaciekawia.
- Właśnie. Skąd wiesz? Może to ty ?– Oskarżam go i jednocześnie bardzo rozbawiam.
- Ja? Nieee. Ale wiem kto.
- Naprawdę??? – Krzysiek jest zadowolony, że zaraz pozna imię złodzieja. Albo imiona.
- Normalna akcja, że tak.
- Kłamie. Jakby wiedział, to by powiedział. On zawsze dużo mówi, a mało robi. – Próbuję go jakoś powstrzymać i posyłam mu przeszywające na wylot spojrzenie.
- Powiedz, Kuba – namawia go Krzysiek, a mi serce przyspiesza.
- To jak Barbie, powiedzieć, czy nie? – Puszcza mi oczko i znów jego jest na wierzchu.  
- Powiedz. Też jestem ciekawa, kto buszuje po nocy i wykrada ciasta.
- Mów, mów.
- Tak, powiedz. –Oboje z Krzysiem czekamy na imię, które wypowie. Krzysiek ma nadzieję poznać prawdę, a ja mam nadzieję nadal ją zatajać. Co zrobi Kuba?
- Nie domyślasz się Krzychu? No pomyśl. Kto mógł niezauważenie zabrać coś z twoich rzeczy? – Nakręca go.
- Nie mam pojęcia.  
- On też nie ma pojęcia – wtrącam się i wtedy wszyscy się podnoszą. Koniec zdjęć. Ufff.  
Biorę Kubę pod rękę i ciągnę w stronę autobusu.
- Odbiło ci? – pytam go, a on dobrze się bawi.
- Uspokój się, Zuza, tylko żartowałem.
- Coraz słabsze te twoje żarty.
- Taaaak? – Przysuwa się do mnie i ma wyraźną ochotę mnie przytulić.
- Tak! I nie patrz tak na mnie.
- Jak?
- Tak! Zostaw mnie. Wkurzasz mnie!!!
- Czym cię wkurzam?  
- Wszystkim.
- Tym też? – Robi krok do przodu i obejmuje mnie rękoma w pasie.
- Też.
- A tym? – Podchodzi jeszcze bliżej.
- Też.
- A tym? – Zaczyna gładzić mnie po plecach.
- Tym jeszcze bardziej.
- Hmmm… A to też cię wkurza? – Zabiera ręce z moich pleców i kładzie je na mojej twarzy.
- Też… - Mam ochotę zamknąć oczy. Jest tak blisko… Nie. Nie mogę. Zuza. Przecież jesteś na niego zła.
- Wszystko, co przed chwilą zrobiłem cię denerwuje, tak? – pyta, a ja potwierdzam. – To dlaczego mi na to pozwalasz?
Kretyn… Wyrywam się z jego objęć i wsiadam do autobusu. Nic nie mówię. Jestem zła. Jestem zła i na niego i dlatego, że ma rację. Dlaczego mu pozwalam??  
Bo jestem głupia? Naiwna? Zakochana? Albo wszystko w pakiecie.