Cicha noc

Używanie jedynie powiadomień powoduje, że zapomina się o tejże sekcji. No ale cóż, czas nadszedł.

---------
To była nadzwyczaj spokojna noc. Pierwszy raz nie słyszała wrzasków współlokatorów. Nic nie mogłoby zakłócić spokoju panującego wewnątrz domu jak i na dworze. Można by rzec, że Bóg zabrał ją w całkowicie inne miejsce.

Sen był jednak niespokojny. Brak hałasu wielkiego miasta i porąbanych sąsiadów i współlokatorów powodował, że kilkanaście, może i kilkaset, razy budziła się po kilku minutach od zaśnięcia.

Czwarta rano. Znowu obudziła ją niepokojąca cisza. Nie, nikt jej nie obserwował. Wokół niej panowała tylko samotność.
Zapaliła światło, ubrała się i wyszła z domu. Lekka mgła, zaskakująca cisza... To wszystko zaczynało ją coraz bardziej interesować.

Pustka - zero samochodów czy ludzi. Jedynie spokój i budynki. W żadnym nie paliło się światło.

Usłyszała wybuch. Spojrzała za siebie. Zobaczyła jak dwie osoby uciekają z płonącego budynku. Poszarpane ubrania i dziwny chód sprawiły, że nie planowała do nich podejść. Zaczęła uciekać.

-----
- Jak idą badania Praznina? - zapytał szef sekcji laboratoryjnej.
- Jesteśmy bardzo blisko odkryć... - zaczął mówić chemik, gdy nagle jedna z probówek pękła. W ułamku sekundy pokój wypełnił dym...
-----

- Nie ruszaj się, albo strzelę! Kim jesteś? - usłyszała, ale nie zdążyła odpowiedzieć, gdy usłyszała kilka strzałów. Chwilę potem krzyki rozpaczy i bólu, dźwięk łamanych kości i mlaskanie. Nie miała już ochoty na ucieczkę. Poczuła tylko ból w kręgosłupie. Nic więcej...

- Przepraszam - zdążyła usłyszeć...