Smoke and mirrors 3

Szybko odwrócił wzrok i wycofał się z balkonu. Nie był dłużej potrzebny. Odprowadzany dźwiękiem oklasków, zniknął w niewielkiej salce, gdzie ulokowano pudełka z prezentami oraz nieco poręczniejsze koperty z pieniędzmi. Swoją dorzucił do kolekcji na samym początku, ale pozostawał jeszcze pewien drobiazg. Wyjął z kieszeni spodni foliowy woreczek, w którym tkwił mały, srebrny kolczyk. Prawdę mówiąc, nie chciał go oddawać. Jednakże ani biżuteria, ani jej właścicielka nigdy nie należały do niego. Zdecydowanym ruchem odłożył woreczek na stos kopert. Już miał wychodzić, gdy jego spojrzenie przykuł ciemny kształt w rogu.  

   - Co jest, kurwa? - mruknął do siebie, rozpoznając pogrzebowy wieniec sprzed urzędu. Ze złością, wyrzucił wiecheć przez okno. Trzeba być mocno pierdolniętym, żeby urządzać takie akcje. Przypomniał sobie przerażoną twarz Leny, kiedy dostrzegła wiązankę. Swoją drogą ciekawe, kto był na tyle pojebany… Jakaś eks Pawła? Przyjaciel posiadał dość długą listę dawnych sympatii. Daniel spodziewał się, że całkiem sporo z nich mogło przerodzić się w obecne antypatie. Niemniej, skoro bukiet wylądował w salce z prezentami, to któryś gość weselny odpowiadał  za straszenie Państwa Młodych, a przecież żadnej "szalonej byłej" nie zaproszono. Wzruszył ramionami i wyszedł, przekręcając klucz. Nie miał ochoty się wgłębiać w temat. On tylko organizował wesele. W sumie, zawsze stał z boku, umywał ręce, trzymał się bezpiecznych stref. Nie potrzebował, aby było dobrze. Wystarczało mu, że nie jest źle. Może rzeczywiście omijały go "wszystkie piękne rzeczy", jak twierdzili znajomi. Odpowiadał im prosto - wszystkie brzydkie rzeczy także go omijały. Jeśli chodzi o uczucia preferował tryb energooszczędny, umożliwiający prowadzenie nadzwyczaj stabilnej i harmonijnej egzystencji. Dopiero Lena… Zastanawiało go, czy miałby u niej szansę? Gdyby naturalnie spróbował czegokolwiek. Przecież nie brakowało okazji. Brakowało mu odwagi, ale nie okazji. Zresztą nieważne. Teraz było za późno. Żywiąc nadzieję, że słynne "niewykorzystane okazje lubią się mścić" nie okaże się dla niego prawdą, wrócił na balkon, dochodzący do siebie po pokazie sztucznych ogni. Paweł wznosił toast, a Lena stała obok z uśmiechem, którym rozbroiłaby całą armię.  

   - Boże, jacy oni są razem cudowni - wyszeptała jakaś kobieta, której Daniel nie potrafił, za Chiny Ludowe, skojarzyć.  

   - Te jej duuuże… Oczy - dodał jakiś podpity krewny Pana Młodego, rysując jednocześnie dłonią wymowne półkole na wysokości swojej piersi. Mężczyzna obrzucił go spojrzeniem pełnym odrazy.  

   - A oto i on… Najlepszy z najlepszych, przyjaciel na dobre i złe, w zdrowiu i w chorobie… Daniel, nie chowaj się tam z tyłu! - zawołał go Paweł, standardowo robiąc większe show niż było to konieczne. Teraz uwaga wszystkich gości skupiła się na organizatorze, oczekując prawdopodobnie komentarza z jego strony. Niechętnie stanął obok Pawła.  

   - Zrobiłbyś dla mnie to samo - powiedział jedynie.  

   - Wypijmy za przyjaźń, kochani - zaproponował Paweł i goście sięgnęli ze śmiechem po kieliszki - Musimy porozmawiać - dodał nagle Pan Młody ściszonym głosem.  

   - Co się stało? - zapytał Daniel, dostrzegając zmarszczkę na czole szatyna. Aż nazbyt dobrze wiedział, czego jest ona zwiastunem - Nie mów, że znowu…  

   - Ciii, nie tutaj… Lena, skarbie, wybaczysz? - złożył na ustach żony szybki pocałunek, po czym machnął ręką, każąc iść za sobą.  

   - Obiecałeś mi coś. Miałeś się leczyć - zaatakował Daniel, gdy tylko znaleźli się w strefie wolnej od ciekawskich.  

   - Leczyłem się. Naprawdę. Myślałem, że dam radę. Że mam wszystko pod kontrolą. Chciałem tylko spróbować… - Paweł ukrył twarz w dłoniach - Proszę cię, dla Leny, dobrze? Nie musi wiedzieć, martwić się… Proszę, ja się wezmę za siebie, przysięgam, nigdy więcej…  

   - Nie mogę pomagać ci w taki sposób… Kurwa, stary! - potrząsnął wściekły głową.  

   - Daniel, błagam… Wiem, że zjebałem…  

   - Ile?  

   - Dziesięć tysięcy. Oddam Ci wszystko, jak tylko się ogarnę ze wszystkim.

   - Już to słyszałem - westchnął Daniel, sięgając po telefon. Nie powinien ponownie płacić za błędy przyjaciela, niemniej dla Leny był gotów ponieść każdą cenę. Znaczy, nie dosłownie każdą, lecz dziesięć tysięcy brzmiało rozsądnie. Dziewczyna nie zasłużyła, żeby u progu nowego życia cierpieć przez słabość Pawła. Przelał na konto szatyna omawianą sumę - Więcej ci nie dam.  

   - Dziękuję, dziękuję, jesteś najlepszy.  

   - Wiem - niemal warknął, zły, że uległ zbyt łatwo. Paweł prawdopodobnie przegra wszystko w najbliższym kasynie, które zechce go wpuścić. Za długo się znali, by Daniel mógł żywić jakiekolwiek złudzenia. Ciemna strona przyjaciela zawsze znajdowała sposób, aby przypomnieć o swoim istnieniu. Niczym kamień Syzyfa spychała Pawła na dno, wraz z przyklejonym do warg zapewnieniem, że tym razem będzie inaczej.  
Zawsze jednak kończyło się tak samo.