Uzależniona od adrenaliny - rozdział 34 część 2

Bruno, nie przerywając pocałunków, zaniósł mnie na rękach do swojej sypialni. Żadne z nas nie potrafiło przerwać. Żadne z nas, mimo że wiedzieliśmy jakie jest ryzyko nie potrafiło powiedzieć "nie”. Miałam na sobie już tylko i wyłącznie ostatnie części garderoby. Ręce chłopaka spoczywały na zapięciu stanika. Tylko czekał na moją zgodę. Wtedy poczułam wewnętrzną blokadę. Dziewczyno co ty robisz? Masz pierścionek na palcu a prawie dałaś się innemu? Co ja zrobiłam! Zdradziłam tego, któremu miałam obiecać wierność po grób. Nie…  
K – Nie… Nie mogę tego zrobić.
B – Dlaczego?
K – Spójrz na mój palec. Co tam jest?
B – Myślałem, że coś do mnie czujesz.
K – Czuję ale ciągle jestem z Mateuszem.
B – Ehh rozumiem, przepraszam.
Chłopak usiadł załamany na skraju łóżka i schował głowę w dłoniach. Podniosłam się i przybliżyłam do niego i położyłam ręce na jego ramionach. Bruno spojrzał na mnie. Prawdopodobnie czuł się jeszcze gorzej niż ja.
K – Nie przepraszaj mnie za to. Sama ci pozwoliłam.
B – Niby tak ale odpowiedzialność spada na mnie. Możemy o tym zapomnieć?
K – Takich rzeczy się nigdy nie zapomina.

Wtedy zobaczyłam coś co wprawiło mnie w kompletne osłupienie…

[Oczami Mateusza]
Dzisiaj będę najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi! Z samego rana zadzwonili do nas z policji i powiedzieli, że namierzyli telefon Kamili. Nawet Hugo, gdy tylko dowiedział się co się stało wrócił do Polski. Fakt miał być na weselu ale przyleciał wcześniejszym samolotem. Teraz staliśmy zdenerwowani niedaleko miejsca, gdzie powinna być moja ukochana. Niedaleko drewnianego domu w środku lasu. Najlepszy przyjaciel mojej narzeczonej stał koło mnie i ze zniecierpliwieniem czekał. W końcu nie wytrzymał, mimo tego że próbowałem go zatrzymać wyrwał się i pobiegł w stronę wejścia. Ruszyłem za nim ale funkcjonariusze złapali mnie i usadzili na miejscu. Byli tutaj nawet antyterroryści bo podobno porywaczem jest syn jednego z największych mafiozów w kraju. Niedługo potem dostałem kamizelkę kuloodporną i broń. Gdy byłem młodszy fascynowałem się wojskiem i zacząłem strzelać. Od kilku lat nie ćwiczyłem ale mam nadzieję, że niczego nie zapomniałem. Po chwili ruszyliśmy w stronę wejścia.

[Oczami Kamili]
Bruno już miał wyjść z pokoju kiedy usłyszeliśmy hałas. Kilka sekund później do pokoju wbiegł Hugo, a za nim kilku facetów z zasłoniętymi twarzami. Zdążyłam tylko zrobić kilka kroków w stronę przyjaciela, gdy usłyszałam strzały. To jeden z mięśniaków strzelał. Zobaczyłam tylko jak Hugo upada na ziemię. Sługus Bruna miał strzelić jeszcze raz ale w ostatniej chwili zasłoniłam przyjaciela własnym ciałem. Wiedziałam, że mogę zginąć ale miałam to gdzieś. Oberwałam w nogę. Słyszałam tylko jak Bruno wyziera się na facetów w kominiarkach. Nie zwracałam na nich uwagi, ważny był tylko Hugo. Z trudem podniosłam się i podeszłam do przyjaciela. Po chwili byłam przy nim. Przytuliłam się do niego i zaczęłam płakać. Poczułam jak Hugo kładzie rękę na moim policzku.
H – Spokojnie, wszystko będzie dobrze.
K – Nie będzie, przecież widzę.
H – Ćśśś spójrz na mnie.
Spojrzałam w oczy przyjaciela. Skądś znałam ten wzrok, ten wyraz jego oczu…
H – Muszę ci coś powiedzieć… Kamila… bo ja cię kocham.
Dałam się ponieść emocjom, przypomniałam sobie co kiedyś do niego czułam. Spojrzałam w jego niebieskie oczy. Nasze usta dzieliły milimetry. Po chwili nasze wargi połączyły się. Już skądś znałam ich smak. Teraz jestem tego pewna. To on pocałował mnie tamtej nocy kiedy Mati zaniósł mnie śpiącą do pokoju.
Nasz pocałunek nie był ani namiętny, ani zachłanny. To było bardziej delikatne muśnięcie. Delikatne jak skrzydła motyla niesione wiatrem. Potem znów spojrzałam w te błękitne oczy, które znaczą dla mnie tak wiele.
H – Wiem, że odejdę. Nie płacz, nie przeze mnie ani przez nikogo. Zapamiętaj jedno: zawsze cię kochałem.
Trzymałam dłonią jego rękę głaszczącą mój policzek. Gdy już nie otworzył oczu zrozumiałam, że to koniec, on już mnie nie przytuli, nie rozśmieszy, nie pocieszy w trudnych chwilach. To już koniec, naprawdę koniec.
Zapłakana podniosłam wzrok i rozejrzałam się wokoło. Nikogo nie było. Nie czułam, że tracę coraz większą ilość krwi. Wtedy spojrzałam w stronę wejścia. Zobaczyłam zielone oczy, które po chwili zniknęły. Mateusz. On wszystko widział.


______________________________________________
Przepraszam, że przez tyle czasu nie dodałam następnego rozdziału ale po prostu net mi się schrzanił -_- Ta część jest krótka i chyba wszyscy będą wiedzieć z jakiego powodu   
Nuta na dziś: Agata Dziarmagowska - Blisko mnie