Hanahaki ~ 2

Pierwsze uderzenie wywołuje ostry ból w prawym ramieniu. Drugie powala mnie na ziemię. Próbuję zminimalizować szkody rękami, ale ostatecznie rozwalam nos o betonowy krawężnik. Silny kopniak w żebra nie sprzyja długiemu celebrowaniu poprzednich obrażeń. Nie mam siły walczyć. Nie jestem typem wojowniczki. Jestem jedynie porzuconym dzieckiem. Smak krwi zalewa mi usta. Chyba przygryzłam język, nie wiem… Zbyt dużo bodźców uniemożliwia mi, pobieżną choćby, orientację w doznanych uszczerbkach. Ich analizę zostawię sobie na kolejne tygodnie pełne sińców.  

- Zostawcie ją! Słyszycie, kretyni?! Zostawcie ją! - podnoszę zamglony bólem wzrok, by ujrzeć dużo starszą od siebie dziewczynę o okrągłej, chwilowo wykrzywionej gniewem, twarzy - Nic ci nie jest?  

- Nie - potrząsam głową, ocierając krew z nosa - Dziękuję…  

- Nie na za co. Michalina jestem, ale wszyscy mówią Misia.  

- Eliza.  

***

Motocykl blokuje drogę z głośnym piskiem.  

- Wsiadaj - rozkazuje Marcel zmęczonym, bezbarwnym tonem.  

- Już ci powiedziałam, że nie zamierzam - odwarkuję, omijając jednoślad szerokim łukiem.  

- Nie możesz iść pieszo o tej godzinie.  

- Tak sądzisz? To patrz - demonstracyjnie robię kilka kroków - Widzisz? Mogę.  
  
- A jak coś się stanie?  

- Spokojnie, przysięga Hipokratesa nie obowiązuje cię po godzinach pracy, także ten… Miłego - salutuję mu niedbale.

- Ile ty masz lat? Pięć?  

- Kobiety się nie pyta o wiek.  

- Kobiety bym nie zapytał… - przez kilka sekund mam ogromną ochotę mu przywalić.  

- Dwadzieścia jeden - cedzę wściekła, dumnie prostując sto sześćdziesiąt centymetrów mojego jestestwa.  

- Czyli wciąż dziecko - doktorek wypluwa ostatni rzeczownik jakby stawiał diagnozę. Cholera, przecież jest zaledwie… Ile? Dziesięć lat starszy? Idę dalej nerwowym krokiem, a Marcel wolno jedzie za mną. Zakładam słuchawki i włączam playlistę. Kojące dźwięki piosenki idealnie wpasowują się w perspektywę nocnego spaceru, doskonale wytłumiając śledzący mnie silnik. Myślę o Misi… Takiej drobnej na tle szpitalnego łóżka. Cholernie nie zasłużyła, by tam leżeć. Cholernie nie zasłużyła, by umierać. Zatrzymuję się gwałtownie pośrodku chodnika. Motocykl staje tuż obok - Wsiadasz?  

- Co zrobiłeś, żeby jej pomóc? - pytam spokojnie.  

- Włączyłem do terapii standardową kombinację leków antywirusowych, wspomaganych chemioterapeutykami, ale… - zawiesza na chwilę głos.  

- Ale?  

- Inwazyjny rak szyjki macicy - mówi cicho - Pojawił się w konsekwencji choroby…  

- Rozumiem - nie, wcale nie rozumiem. Nie chcę rozumieć. Obwiniać lekarza jest łatwiej niż pojąć fenomen umierania.  

- Przykro mi - słowa brzmią oschle, fachowo, z wyuczonym przez rutynę dystansem.  

- Ile razy już to mówiłeś w swojej karierze?  

- Sto siedemdziesiąt osiem.  

- Misia…?  

- Była siedemdziesiąta trzecia - odpowiada smutno. Nie wiem, co przeraża mnie bardziej - jego staranne liczenie, czy ilość sama w sobie… - Naprawdę mi przykro…  

- Gdyby przyszła wcześniej, gdybyś wcześniej zrobił test…  

- Niewiele uległoby zmianie. Przedłużyłbym jej życie o dwa, trzy lata… Nie jestem Bogiem.  

- Więc żaden z twoich pacjentów…?  

- Moi pacjenci otrzymują ode mnie wyrok śmierci.  

- To straszne! Są przecież inne specjalizacje… Dlaczego? - nie potrafię pojąć, jak ktoś może pracować w ten sposób. Informować kogoś o tym, że wkrótce umrze. Raz za razem. Bez żadnej nadziei na przypadkowy uśmiech losu.  

- Ktoś musi - odpowiada Marcel ze spokojem.  

- Nie boisz się…?  

- Zarażenia?  

- Zobojętnienia.  

- Na śmierć trudno całkiem zobojętnieć.  

- Jesteś taki opanowany…  

- Nikomu by nie pomogło, gdybym dramatyzował. Od lekarza wymaga się oparcia i stabilności.  

- Teraz nie jesteś lekarzem - patrzę mu w oczy poprzez szkła okularów. Tęczówki są zadziwiająco jasne, prawie tak jasne jak Alana. Czyżby to zasługa słabego światła? Tak, z pewnością.  

- Nie. Nie jestem… Elizo - moje imię brzmi zupełnie inaczej w jego ustach. Jakby właśnie wymyślił je dla mnie i użył po raz pierwszy w tym momencie. Uśmiecham się lekko.  

- Dziękuję za szczerość - zakładam słuchawki, ruszając przed siebie. Nie muszę się odwracać, by być świadomą obecności motocykla za mną. Spacer trwa niemal wieczność. W pewnej chwili zaczynam żałować swojego głupiego uporu. Jednak nie wsiadłabym na jednoślad…

Alan nie napisał dziś do mnie. Nie zapomniał całkiem, prawda? Jesteśmy przyjaciółmi koniec końców. Przyjaźń zobowiązuje. Czasem zastępuje rodzinę… Przynajmniej w moim przypadku. W towarzystwie braku Alana, docieram do domu Misi i Artura po blisko godzinie marszu.
Przemarzłam jak cholera. Zziębły mi nawet trzymane w kieszeniach palce. Nieporadnie próbuję nimi odnaleźć klucze, gdy słyszę brzęk metalu za sobą. Skąd on je ma? Marcel otwiera furtkę, zamykając mnie w mimowolnym objęciu. Bardzo stara się nie przywierać do mojego ciała, ale fizyka ma w dupie jego wysiłki. Przez kilka sekund czuję ciepło oddechu na karku i zarys męskiego ciała na plecach. Pretensjonalnie, po chamsku, odchylam się do tyłu.  

- Co robisz? - pyta, z wargami tuż przy moim uchu.  

- Sprawdzam, kim jesteś - odpowiadam, napierając mocniej. Odskakuje gwałtownie.  

- Czego się dowiedziałaś?  

- Że się pan krępuje, panie doktorze - zabieram mu klucze i zostawiam z tą rewelacją przy furtce, rozbawiona widocznym na jego twarzy zdumieniem.