Inna niż wszyscy cz.6

- Pa... Pat....- nie mogę wydusić z siebie słowa.
- Pozwól, że ci przypomnę. Patrick. -wyciąga do mnie dłoń.
- Emma, ja za chwilę do ciebie dołączę. Muszę coś załatwić.
Emma kiwa głową i zostawia nas samych.  

- Czego ode mnie chcesz?- czuję się jakbym zaraz miała eksplodować.  
- Nie domyślasz się? - pyta.
- Daj mi spokój- odwracam się na pięcie tak szybko, że od zawrotów głowy o mały włos nie upadam.
Patrick łapie mnie za nadgarstek, ale nie jest to miły, przyjemny dotyk. Ściska bardzo mocno, po chwili przyciąga mnie do siebie i mówi:
- Dwa lata w więzieniu. Myślisz, że to były miło spędzone dwa lata? Wszystko przez ciebie. Ale ja z tobą nie skończyłem. Zdobędę dowody na swoją niewinność. A wtedy to ciebie, a nie mnie wsadzą do paki słyszysz? Ciebie!- rozluźnia uścisk - Myślisz, że Sam byłby z ciebie dumny?  
Nie wytrzymuję. Zaczynam płakać. Nie. Nie płakać, beczeć jak małe dziecko. Odpycham go i biegnę w stronę nadjeżdżającego pociągu.

Patrzę na Emmę, która gestykuluje do mnie zza szyby pociągu i krzyczy, żebym wsiadała. Po chwili czuję chłodny powiew wiatru we włosach. Pociąg odjeżdża, a ja zostaję na peronie sama. Włosy przykleiły się do mojej bladej twarzy. Usta są uchylone. Patrzę w jeden punkt. Wyglądam naprawdę strasznie.

***

Kolacja zjedzona, zęby umyte, wszystko co miałam dzisiaj zrobić, zrobiłam. Więc biorę swój telefon i kładę się na łóżku. Dostałam parę wiadomości. Od Madie, Adele, Clary i... Patricka.

"Jutro czeka cię niespodzianka. Myślę, że ona przekona cię do zmiany zdania. "

W tej chwili błagam w myślach, żeby jutro nie nadeszło.

Nie tylko z powodu powrotu Patricka.

-Mamo. Muszę ci coś powiedzieć.
-Słucham Ally, o co chodzi?
-Spotkałam dzisiaj Patricka.
-Jakiego Patricka?
-Nie pamiętasz? Najlepszy przyjaciel Sama. Wyszedł z więzienia.
-Czego chce?
-Sprawiedliwości.
-Nie martw się- mama mocno mnie przytula- będzie dobrze.
-Ale on niesprawiedliwie spędził dwa lata w więzieniu. - Po moim policzku spływa łza. - a ja o tym wiedziałam.
Moja mama nic już nie odpowiedziała.

Siedziałyśmy do późna, aż w końcu obie zasnęłyśmy na kanapie w salonie.  

Rano szybko przygotowałam się do wyjścia. Przerażona w końcu dotarłam pod szkołę. Tam spotkałam się z Casey. Poprosiła abym poszła z nią do piekarnii. Zgodziłam się. I to był błąd. Błąd, który nas obie wiele kosztował.