Paź królowej – 0| Dwa duchy mojej przeszłości

Haloooo! Pamięta ktoś Amelię? Ktoś tęsknił? 😄
The bitch is back! 😎


Zasunęłam suwak walizki, odrzuciłam włosy do tyłu i po raz ostatni omiotłam spojrzeniem moje mieszkanie. Stałam przez moment bez ruchu, zastanawiając się, czy powinnam zapamiętać każdy jego szczegół, czy może wyjść stąd i nie oglądać się za siebie. Nie byłam sentymentalna, ale z drugiej strony spędziłam tu parę ładnych lat życia. Tu przekraczałam granice, odbierałam wolną wolę, przejmowałam kontrolę. Może te cztery milczące ściany zasługiwały na choćby krótkie pożegnanie. W końcu były moim azylem. Bezpieczną przystanią.
Do czasu, aż przestały nią być. Gdy wpuściłam Dana do mojego życia. Gdy oddałam mu swoje serce, choć obiecałam sobie, że tego nie zrobię. Gdy przysięgałam, że go nie pokocham, gdy oddałam mu nad sobą kontrolę. Po raz drugi popełniłam ten sam błąd. Niczego się nie nauczyłam. Mówi się, że do trzech razy sztuka – ale ja zamierzałam poprzestać na tych dwóch. Zbyt wiele musiałam poświęcić. Dwa duchy mojej przeszłości. Dwa złamane serca – o dwa za dużo. Pozwoliłam im i sobie na zbyt wiele.
Dotknęłam palcami czarnego swetra Dana, który miałam na sobie. Pachniał już tylko mną, ale lubiłam tę świadomość, że należał do niego. Tęskniłam za nim każdego dnia, ale nie miałam zamiaru wypuszczać tej tęsknoty na zewnątrz. Dopuścić, by mną zawładnęła.
Może Caleb mnie tego nie nauczył, ale Dan już tak – w momencie, gdy przystawił lodowatą lufę pistoletu do mojej skroni. Czy tego chciał, czy nie, w jego oczach płonęła miłość do mnie, nie tylko żądza zemsty. Było to jego zgubą, ale także i moją. O mało co nie dałam się pokonać. Prawie dałam się zniszczyć tym zielonym oczom.  
Wtedy to zrozumiałam.
Nie mogłam już nikogo pokochać. Nigdy.  
Tym razem miałam zamiar dotrzymać tej obietnicy.
Wysunęłam rączkę walizki, po czym otworzyłam drzwi i wyszłam, zostawiając przeszłość za sobą.