Nowe życie cz. 49

Damian  
***
Nareszcie Dotarliśmy do szpitala. Weszliśmy do środka a jedna z pielęgniarek wskazała nam drogę do sali w której leży moja ukochana. Pod salą spotkaliśmy rodziców Leny.  
- lekarz ją teraz bada- powiedziała mama mojej miłości ciągle płacząc i patrząc w podłogę. Jest naprawdę zmartwiona tak samo jak tata Leny.  
- jak to się stało- spytał
- zaprosiłem kilku kolegów, Lena siedziała na górze a my graliśmy. Nagle jednemu z chłopaków wylało się picie na koszulkę więc pożyczyłem mu swojej ale wziąłem dwie i potem  chyba jedna mi upadła a Lena potem schodziła i się o nią poślizgnęła. To moja wina, przeze mnie ona tu teraz leży. - tłumaczył się Artur jak tylko mógł.  
Nagle z sali wyszedł lekarz i rodzice Leny automatycznie poderwali się z miejsca.  
- pańska córka spadła ze schodów co za pewne już państwo wiedzą, z początku nie oddychała lecz po reanimacji sytuacja została opanowana. Teraz jest nieprzytomna, po pobudce może mieć problem z pamięcią gdyż doznała urazu głowy. Po za tym przewiduje złamanie nogi ale to okaże się na prześwietleniu.  
O mój Boże - powiedziała mama Leny.  
Lena będzie żyć! To się liczy najbardziej. Pamięć odzyska a złamanie się zrośnięte. Jestem pewny, że wszystko będzie dobrze. Muszę jak najszybciej się z nią zobaczyć.  
- doktorze, czy mógłbym ją zobaczyć? - spytałem z nadzieją, że się zgodzi
- a pan jest?  
- jej chłopakiem- odpowiedziałem szybko
- ach tak, to pan reanimował. Proszę mu podziękować, uratował Lenie życie- zwrócił się do rodziców Leny na co oni pokiwali głowami na zgodę. Lekarz sobie poszedł a rodzice mojej miłości od razu zaczęli mi dziękować. Nie powiem, to miłe ale ja nie mam teraz na to czasu. Muszę ją zobaczyć i to szybko bo zaraz zwariację.  
Nareszcie mnie zostawili. Otworzyłem drzwi do sali i wszedłem do środka. Nareszcie mogę ją zobaczyć. Leży bezwładnie na łóżku, ma zamknięte oczy i bladą twarz. Podszedłem bliżej i usiadłem obok mojej królewny. Wziąłem jej dłoń w swoje i zacząłem głaskać
- Lena kochanie, musisz się obudzić, tak bardzo się o ciebie martwię, kocham cię skarbie- z moich oczu spłynęło kilka łez. Pocałowałem ją delikatnie w usta. Siedziałem przy niej ponad godzinę dopóki nie weszła jej rodzina. Dałem im trochę prywatności i opuściłem salę ale nie szpital.
Siedzę pod salą gapiąc się w podłogę. Przed oczami ciągle mam ją. Jej niesamowity uśmiech, cudowne oczy, wszystko. Mam ochotę krzyczeć jak najgłośniej jak bardzo ją kocham i jak cholernie tęsknię. Niech ona się w końcu obudzi. Wszystko przez tą głupią koszulkę.  
Zadzwoniłem do znajomych Leny i powiedziałem im o wypadku a oni po niecałej godzinie zjawili się w szpitalu. Odwiedzili ją w sali i chwilę ze mną posiedzieli. Niestety nie mam ochoty z nikim dodać. Chce tylko żeby Lena się obudziła i wszystko wróciło do normy. Widząc to, całą gromadą wyszli ze szpitala.
Ponownie odwiedziłem moją dziewczynę ale nic się nie zmieniło.  
Niestety musiałem wrócić do domu chociaż tak bardzo tego nie chciałem. Po powrocie do domu spakowałem tylko książki do plecaka i położyłem się na łóżku. Nie mam na nic ochoty.  
Nawet nie zauważyłem kiedy dopadł mnie sen.  
...................................................  
hej wszystkim. Dziękuje za wszystkie komentarze i łapki. Przepraszam, że część jest tak bardzo krótka ale pisze na telefonie a to jakaś masakra. Liczę na to, że to co napisałam Wam się spodoba i liczę na jak najwięcej opinii