Nowe życie cz. 7

Hej. Oto kolejna część. Bardzo Wam wszystkim dziękuję za miłe słowa, kochane komentarze, łapki, za to, że czytacie i ogólnie za wszystko. Jesteście najlepsi  

Znowu ten głupi budzik. Kto go w ogóle wymyślił? Po co go wymyślił? Otworzyłam oczy i go wyłączyłam. Dzisiaj jest pierwszy dzień nauki w nowej szkole eh... Wstałam z łóżka i podeszłam do szafy. Chwilę się zastanawiałam co na siebie włożyć. Zdecydowałam się na czarne rurki i czerwoną, luźną koszulkę z szarym serduszkiem i do tego dobrałam trampki. Ubrałam się i poszłam do łazienki. Wykonałam lekki makijaż i rozczesałam włosy. Wzięłam z pokoju spakowaną wczoraj torbę i zeszłam na dół do kuchni. Przy stole siedział Artur a mama robiła nam kanapki na śniadanie  
- dzień dobry- powiedziałam na powitanie
- dzień dobry córeczko- powiedziała mama z entuzjazmem kładąc ser na kanapki
- hej siostra- rzekł mój brat. Dziś ubrał się  normalnie jeansy i czarną koszulkę  
- tata was zawiezie do szkoły żebyście nie tłukli się autobusem
Tak też się stało. Po śniadaniu wsiedliśmy do samochodu i ruszyliśmy do szkoły. Przed budynkiem masa ludzi. Szliśmy właśnie do środka gdy nagle podbiegła do nas Kaja
- cześć Lena- powiedziała z uśmiechem
- hej. A właśnie Kaja to jest Artur mój brat. Artur to Kaja moja koleżanka z klasy- podali sobie ręce i się przywitali. Weszliśmy razem do środka. Tam było jeszcze więcej ludzi niż na zewnątrz. Nagle zadzwonił dzwonek na lekcje. Nawet niewiem do jakiej klasy mam iść i w którą stronę. Dobrze, ze mam Kaję ona zna tą szkołę jak własną kieszeń. Gorzej z moim bratem, który nie ma pojęcia gdzie iść. Poszliśmy z moją nową koleżanką do sali nr 9 w której była już pani od angielskiego. Nie wydawała się zbytnio miła. Dzisiaj lekcja organizacyjna więc luz ale co to będzie później? Siedziałam w ławce z Kają a za nami siedział Kamil. Tylko czekałam na przerwę i w końcu moje prośby zostały wysłuchane, zadzwonił dzwonek na przerwę. Siedziałam na korytarzu z moimi nowymi znajomymi pochłonięci rozmową i poznawaniem siebie wzajemnie gdy nagle ktoś ustał na przeciwko mnie. Spojrzałam w górę. To był Damian. Wstałam z ławki i się do niego uśmiechnęłam.
-hej Lena
- hejka
- jak tam samopoczucie? Już wszystko w porządku? - czy on się martwi o moje samopoczucie? To miłe z jego strony ale dlaczego akurat ja?
- dziękuję już jest okey- no nie do końca jest to prawda ale nie chce go męczyć moimi sprawami i nie chce żeby się martwił czy coś.  
-cieszę się. Muszę iść. Widzimy się później?
- no skoro chcesz
- jasne, że chce. To do później - powiedział i poszedł do swoich znajomych. Usiadłam z powrotem na ławkę obok Kaji i Kamila. Spojrzałam najpierw na niego potem na nią a oni znacząco poruszali brwiami. O co im chodzi?  
- no co?  
- kręcicie ze sobą?- usłyszałam i nie wiedziałam co powiedzieć. To tylko kolega. Nawet go nie znam za dobrze  
- my? Nie no co wy? To kolega
-mhm kolega...
- no tak- powiedziałam stanowczo śmiejąc się  
No i akurat teraz zadzwonił dzwonek na lekcje. Szliśmy korytarzem do sali nr 3 gdy nagle zauważyłam Damiana stojącego pod jedną z sal. On też mnie zauważył i uśmiechając się pomachał mi ręką, odmachałam. Pod tą samą  salą zobaczyłam Artura. Czyżby byli w jednej klasie? Pech chciał, że całą trójką się spóźniliśmy. Weszliśmy do sali i pospiesznie zajęliśmy wolne miejsca. Ta kobieta to przeciwieństwo pani od angielskiego. Zrobiła na mnie dobre wrażenie. Widać, że uczniowie ją lubią. Gdy tylko rozpoczęła się przerwa wyszłam szybko z sali bo musiałam poszukać toalety. Wpadłam na jakiegoś chłopka. Okazało się, że to mój brat. Czekał na mnie pod salą? Ale po co?  
- gdzie się tak spieszysz?
- do łazienki. Czekałeś na mnie?
- owszem. Chciałem ci dać sok, który kupiłem dla ciebie
- o dziękuję bardzo. Kochany jesteś- wzięłam od niego napój, pocałowałam w policzek i udałam się w poszukiwaniu łazienki. Mój brat to skarb. No bo, który brat kupił by swojej siostrze sok ba nawet czekał pod salą żeby go wręczyć?