,, Mięso" cz. 79 OSTATNIA

Cz. 79. Ostatnia…
12 lat później…
Jest cisza. Pacjentka leży na szpitalnym łóżku pod narkozą. Zaraz zacznie się zabieg, na który czekała wiele lat. Jeszcze odrobinę jej świadomości zostało. Wciąż w głowie przelatują jej pewne wizje, z których nic nie rozumie. Jeszcze przed chwilą bała się, że te wizje mogły być prawdziwe i faktycznie została uprowadzona prze policjanta, ale teraz już się nie boi.
- Mózg jest w stanie uśpienia- oznajmia towarzyszącym im pielęgniarzom. Możemy zacząć przewozić ją na oddział- rozkazuje, po czym zaczyna wkładać na dłonie lateksowe rękawiczki.
- Drugi pacjent również jest gotowy- szepcze pielęgniarz dając znać innym, ze i tego można przewieź na oddział.
Rozpoczyna się operacja. Trwa osiem godzin, podczas których, nie ma żadnych przerw. Wszystko musi zostać zapięte na ostatni guzik.
Po siedemdziesięciu dwóch godzinach w niepewności, w końcu przychodzi wspaniała wiadomość. Pacjentka wybudza się.
W przeciągu kilku pierwszych godzin niczego nie rozumie. Potem mózg zaczyna pracować szybciej i pacjent powoli odzyskuje wspomnienia. Wie, kim jest, ale niczego nie rozumie.
Drugi pacjent odchodzi w zapomnienie. Jego starcze ciało będzie jutro pochowane na cmentarzu dla zwierzaków, gdzie nadadzą mu imię Marta.
Pacjentka mruga oczami i sam nie wierzy w to, co widzi.
- Ja żyję?- Pyta kobiecym głosem.
- Tak tato- odpowiada.
- Amanda? Ale jak tego wszystkiego dokonałaś? Przecież ja nie żyłem. Umarłem kilka lat po tym, jak ci o wszystkim opowiedziałem.
- Nie tato. To było proste- odpowiada zdejmując lateksowe rękawiczki, po czym rzuca je na tacę, gdzie leżą brudne przyrządy wciąż ubrudzone krwią.
- Nie umarłem?
- Nie. Przeszczepiłam ci mózg. Teraz jesteś w ciele Marty, mojej byłej mamy. I wiesz, co? Może nie mam już matki, ale za to wciąż mam ojca.
- Amando-szepcze wzruszony Kućko.
- Nie tato. Mów na mnie Maja. Bo to jest moje prawdziwe imię. Po mamie.
KONIEC!!!
Ku wyjaśnieniu, listy, które wcześniej czytaliście od początku, były własnością Maji, czyli Amandy, czyli dziecka Melasi, co miało bliznę na policzku. Byłej żonie Kućki, pod pretekstem choroby, Marcie, wszczepiono mózg Kućki, by dalej mógł żyć. I zrobiła to właśnie Maja, bo tak naprawdę miała ona na imię. Amandą nazwali ją w szpitalu, aby nikt nie wiedział, że była dzieckiem Melasi.  
Staruszką w podomce była starsza pani, która nigdy nie zdradziła swojego imienia. A Maja miała w domu uszyte dwie kukły, które nazwała Melasia i Kućko. Wzięła sobie historię tych dwóch osób, jako swoją, bo niekoniecznie miała poukładane w głowie.  
Trochę poplątane, ale w razie niejasności służę pomocą w celu wyjaśnienia. Jakieś pytania?
Ja mam jedno. Czy wam się podobało?
Nie pogniewam się na odpowiedzi niepozytywne. Tylko wyargumentujcie je, abym w przyszłości wiedziała, co ludzi lubią czytać.
Pozdrawiam wszystkich!!!
Ewelina P.